Serdecznie zapraszamy!!!!
Wizyty w innych terminach prosimy uzgadniać telefonicznie (tel. 530 246 060)
| Klasa Montessori to: | Twoje dziecko uczy się: |
| · grupa mieszana wiekowo
· bez ocen, podręczników, prac domowych · dwóch doświadczonych nauczycieli na klasę · indywidualne podejście do ucznia · współpraca z rodzicami w zakresie wychowania i edukacji · bogaty materiał dydaktyczny · codzienne wyjścia na dwór |
· samodzielności · odpowiedzialności · samodyscypliny · pewności siebie · empatii · konstruktywnej współpracy · pokojowego rozwiązywania konfliktów · wzmacnia motywację wewnętrzną |
| Na czym polega przewaga edukacji Montessori nad edukacją tradycyjną? | |
| W klasie tradycyjnej program nauczania jest narzucony, sztywny, wszystkie dzieci uczą się w jednym czasie tego samego, najczęściej nie tego, czym się interesują.
|
Program nauczania w klasie Montessori jest elastyczny, dopasowany do zainteresowań i potrzeb dziecka, co oznacza że:
dzieci w jednej klasie w tym samym momencie uczą się różnych rzeczy (jest to możliwe dzięki odpowiedniemu przygotowaniu nauczyciela i przygotowanemu otoczeniu – podstawa programowa zawarta jest w materiałach dydaktycznych) |
| W tradycyjnej szkole odpowiedzialność za rozwój i edukację dzieci ponosi system, nauczyciel, narzucony program nauczania i ukryty program nauczania. |
W klasie Montessori dzieci uczą się tego, czym się interesują, dzięki czemu uczą się odpowiedzialności za własne wybory i edukację. Wychowujemy ludzi wolnych i odpowiedzialnych. |
| W tradycyjnej klasie wiedzę przekazuje nauczyciel, zawarta jest w podręcznikach. | Niezbywalnym elementem edukacji Montessori jest to, że dzieci uczą się od siebie nawzajem. |
W klasie Montessori ważne są dla nas wszystkie aspekty rozwoju dziecka: edukacyjny, emocjonalny, społeczny.
Umożliwiamy dzieciom podążanie indywidualnym torem nauki, zgodnym z ich zainteresowaniami i możliwościami. Dzieci mogą uczyć się tego, czym się interesują. Program jest dostosowany do ucznia, a nie odwrotnie, jak to jest w szkołach tradycyjnych. Klasa Montessori umożliwia dostęp do wiedzy z wielu dziedzin na różnych poziomach trudności i zawiera w sobie podstawę programową. Dzieci mają swobodę poruszania się po klasie i wyboru miejsca pracy. Nauczyciel pokazuje sposób pracy z materiałem dydaktycznym, a dzieci trenują wiedzę same, mogą też samodzielnie sprawdzić poprawność wykonanych zadań. Dzieci uczą się też od siebie nawzajem – te, które mają już pewną biegłość w jakimś temacie, chętnie dzielą się wiedzą z innymi.
Ważnym elementem pracy w klasie jest stworzenie społeczności. Uczymy pokojowego rozwiązywania konfliktów, korzystając narzędzi komunikacji Porozumienia Bez Przemocy (NVC). Budujemy „wioskę” ludzi wolnych i odpowiedzialnych, którą współtworzą rodzice. Rola rodziców jest tak istotna, ponieważ chcemy, by wartości, które są ważne w klasie, były ważne również w domu dziecka.
Rodzice są zobowiązani do udziału w życiu klasy poprzez uczestniczenie w warsztatach, spotkaniach informacyjnych i dniach otwartych.
Codzienne, niezależnie od pogody, wychodzimy na dwór, by tam odpoczywać, bawić się i uczyć. Zwracamy dużą uwagę na kontakt z naturą, uczymy się poprzez doświadczanie świata.
W naszej pracy dydaktycznej i wychowawczej kierujemy się przede wszystkim pedagogiką Marii Montessori, w kontaktach międzyludzkich drogowskazem jest dla nas komunikacja bez przemocy Marshalla Rosenberga, inspirujemy się też ideą szkół leśnych.
Co to w praktyce oznacza?
Jesteśmy placówką działającą w nurcie pedagogiki Montessori, zarówno pod względem podejścia wychowawczego jak i pomocy dydaktycznych, z których korzystamy.
Działamy zgodnie z naturalnym procesem funkcjonowania ludzkiego mózgu, NAJPIERW – zainteresowanie danym tematem, aktywnością, POTEM – nauka. Najważniejsza jest dla nas motywacja wewnętrzna, która rozkwita wtedy, gdy dziecko ma wybór z czym i jak chce pracować i czuje się bezpiecznie, wiedząc, że nikt mu w pracy nie przeszkodzi.
W pracy z dziećmi kierujemy hasłem “pomóż mi zrobić to samemu”. Nie wyręczamy dzieci w czynnościach, które mogą wykonać same i zachęcamy do zdobywania nowych umiejętności, czy to w sferze życia praktycznego (samoobsługa, jak ubieranie, sprzątanie, dbanie o otoczenie) czy też w dziedzinie edukacji.
„Podążamy za dzieckiem”, co oznacza, że nauczyciel poprzez obserwację poznaje ucznia, dzięki czemu może mu proponować zadania zgodne z jego zainteresowaniami i potrzebami rozwojowymi.
Przygotowujemy otoczenie (klasę) w taki sposób, by była przyjaznym, bezpiecznym i inspirującym środowiskiem dla dzieci. Klasa wyposażona jest w wiele pomocy dydaktycznych, z których dzieci uczą się korzystać samodzielnie. Sala podzielona jest na obszary tematyczne (matematyka, geometria, j.polski, historia, geografia, zoologia, botanika, plastyka, życie codzienne).
W jednej klasie uczą się dzieci w różnym wieku. Umożliwia to zbliżenie się do warunków naturalnych, wspiera edukację horyzontalną (dzieci uczą się od siebie).
Unikamy transmisyjnego sposobu przekazywania wiedzy na rzecz umożliwienia dzieciom samodzielnego wyciągania wniosków i szukania odpowiedzi.
Spędzamy z dziećmi dużo czasu na dworze, niezależnie od pogody. Podczas wyjść proponujemy dzieciom zarówno swobodną aktywność na dworze, zajęcia dydaktyczne, jak i umożliwiamy kontakt z przyrodą. Pozwalamy dzieciom się brudzić, bawić błotem i tarzać w śniegu.
Podstawa programowa jest zawarta w materiałach dydaktycznych znajdujących się w klasie, dzieci przyswajają wiedzę w swoim tempie.
Bardzo ważne jest dla nas wprowadzanie dzieci w świat literatury, dlatego sami dużo czytamy, czytamy dzieciom, zachęcamy dzieci do czytania, uczymy się wierszy na pamięć i organizujemy przedstawienia. Organizujemy rozmaite przedsięwzięcia związane z czytelnictwem.
Naszym celem jest stworzenie społeczności. Odwołujemy się do archetypu wioski. Pracujemy nie tylko z dzieckiem, lecz z całą rodziną, rodzice uczestniczą w szkoleniach i warsztatach oraz w dniach otwartych, gdy mogą sami poczuć się jak uczniowie w klasie, a ich przewodnikami w przestrzeni szkolnej są dzieci.
Uczymy pokojowego rozwiązywania konfliktów. Pokazujemy dzieciom, jak wyrażać swoje poglądy, potrzeby i emocje, by pozostać w zgodzie z sobą, a równocześnie nie krzywdzić innych. W codziennej komunikacji kierujemy się zasadami komunikacji bez przemocy (NVC) Marshalla Rosenberga.
Nie stawiamy ocen i nie porównujemy dzieci. Kontrola błędu zawarta jest w materiałach dydaktycznych, dziecko może samo dostrzec, czy wykonało pracę poprawnie. Stosujemy informacje opisowe, prezentujące zakres wiedzy i umiejętności dziecka oraz rozwój społeczny i emocjonalny.
Bliskie są nam wartości chrześcijańskie i kultywujemy tradycje świąteczne (Boże Narodzenie, Wielkanoc).
Uwrażliwiamy dzieci na sztukę, umożliwiając im aktywność artystyczną w wielu technikach, jak również dbając o kontakt z wybitnymi dziełami sztuki.
Interesujemy się światem, historią, przyrodą, nauką itd. i to zainteresowanie i chęć poznawania świata przekazujemy dzieciom, proponując im ciekawe zajęcia i aktywności. Inspirujemy do nauki.
| Klasa tradycyjna | Klasa Montessori |
| grupy jednowiekowe | grupy różnowiekowe |
| nauczyciel przekazuje wiedzę | nauczyciel jest przewodnikiem; dzieci uczą się pracując z materiałem; dzieci uczą się od siebie nawzajem |
| nauczyciel – nadzorca | nauczyciel – obserwator |
| klasa odpowiada na potrzeby dorosłego
utrwala nadrzędną rolę nauczyciela |
przygotowane otoczenie
klasa dopasowana do potrzeb dziecka |
| przebywanie podczas lekcji głównie w budynku szkoły | codzienne wyjścia na dwór, czas na swobodną aktywność lub zajęcia tematyczne |
| program nauczania w podręcznikach | program nauczania na półkach |
| narzucony program, jednolity dla wszystkich dzieci | program dostosowywany do indywidualnych potrzeb dziecka |
| narzucone tempo nauki | dziecko samo wyznacza sobie tempo nauki |
| czas na twórczość artystyczną ograniczony do godzin lekcyjnych | jest czas i miejsce na swobodną twórczość artystyczną |
| nauczyciel koryguje błędy | kontrola błędu zawarta w materiale |
| siedzenie w ławkach, ustalony rytm (lekcje i przerwy) | swoboda przemieszczania się, swoboda wyboru czasu i miejsca pracy |
| wolność ograniczona do posłuszeństwa w stosunku do nauczyciela i podążania za grupą | granice wolności wyznacza szacunek do innych, do otoczenia, do materiałów dydaktycznych |
| kontakt z rodzicami zazwyczaj ograniczony do przekazywania informacji na temat postępów dziecka | rodzice zaangażowani w życie szkoły oraz w proces nauczania |
| oceny liczbowe | informacja opisowa dotycząca rozwoju społecznego, emocjonalnego i edukacyjnego |
| jeden nauczyciel na grupę | przynajmniej dwóch nauczycieli na grupę |
| system kar i nagród (oceny, uwagi, komentarze)
motywacja zewnętrzna |
pielęgnowanie u dziecka motywacji wewnętrznej (radość i satysfakcja z pracy) |
| nauczycielowi niejednokrotnie brakuje czasu na to, by wspierać dzieci w przypadku sytuacji konfliktowych | nauczyciel wspiera dzieci w sytuacjach konfliktowych i pomaga dzieciom pokojowo je rozwiązać |
| metoda oparta na założeniach, które w toku badań nad umysłem zostały obalone | metoda oparta na badaniach naukowych |
Dzieci nie żyją na innej planecie i docierają do nich informacje o wojnie w Ukrainie. Rozmawiajmy z nimi na ten temat, nie popadając w skrajności. Najważniejsze, by dziecko podzieliło się swoimi emocjami – radzi psycholog Jolanta Zmarzlik z Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.
Jak rozmawiać z dzieckiem o wojnie? – Nie mówmy, że Putin oszalał i ma wielkomocarstwowe zapędy, bo dziecko tego nie zrozumie – radzi psycholog.
Ekspertka fundacji w rozmowie z PAP zwróciła uwagę, że dzieci przeżywają atak Rosji na Ukrainę tak samo jak dorośli i mają podobne poczucie zagrożenia i strachu.
– Dzieci nie żyją na innej planecie. Docierają do nich informacje ze świata, obserwują reakcje rodziców, oglądają telewizję. Także odczuwają niepokój, strach, poczucie bezradności i zagrożenia. To wszystko jest adekwatne do tego, co się dzieje. Wszyscy odczuwamy to samo – powiedziała Zmarzlik.
Już pięcioletnie dzieci zaczynają rozumieć, co to znaczy wojna
Jak zauważyła, dzieci w momencie, kiedy zaczynają rozumieć otaczający świat, szybko też pojmują, co to jest wojna. – Nie mówię o trzy, czy czterolatkach, bo dzieci w takim wieku mogą nie rozumieć komunikatów płynących np. z telewizji, nawet jeśli ją oglądają. Ale dzieci w wieku 5-6 lat już zaczynają wiedzieć, co to znaczy wojna, np. poprzez filmy, zabawy, gry komputerowe – wskazała terapeutka.
Zaznaczyła jednocześnie, że dopóki człowiek sam nie doświadczy wojny, nie wie, z czym ona się naprawdę wiąże. – Wojna jako taka jest złem absolutnym i budzi określone emocje. Rozpoczęła się wojna w Ukrainie i jest to zagrożenie, które dotyczy nie tylko tego kraju, ale szerszej części świata. W związku z tym najważniejsze dla dziecka jest to, żeby rozumiało, co się dzieje i podzieliło się swoimi emocjami – powiedziała Zmarzlik.
Jak dodała, rozmowa powinna dotyczyć odczuć dziecka, np. co je martwi, co by chciało wiedzieć. – Dlaczego jest wojna? Wojna jest dlatego, że jeden kraj napadł na drugi kraj, chce zagarnąć jego terytorium, albo sięgnąć po bogactwa, które tam są. Starajmy się tłumaczyć, ale z rozsądkiem. Nie mówmy, że Putin oszalał i ma wielkomocarstwowe zapędy, bo dziecko tego nie zrozumie. Tłumaczmy prostymi przykładami – powiedziała ekspertka Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.
To, że wojna budzi lęk, jest naturalne.
Zwróciła uwagę, że wojna jest czymś, co ma prawo budzić lęk i nie ma sensu mówić dziecku, by się nie bało, bo nie ma o co.
– Strach jest naturalnym uczuciem. Jednak jak rozmawiamy z dzieckiem, to warto zatrzymać się na tym, co jest tu i teraz. Czyli: teraz jesteś bezpieczny, teraz nic się nie dzieje, jutro na pewno pójdziesz do szkoły. Powinniśmy skoncentrować się na zwyczajnych rzeczach, rytuałach życia. Nie obiecujmy, że u nas wojny nie będzie, ale też nie mówmy, że idziemy kopać schron w ogródku. Żadne skrajności nie są dobre – powiedziała Zmarzlik.
Ekspertka przyznała przy tym, że mimo natłoku informacji medialnych, nie ma sensu całkowicie się od nich izolować i żyć „w reżimie wyłączonego telewizora”.
– Nie wyłączałabym na widok dziecka telewizora. Budowanie wokół tego jeszcze większego napięcia może spowodować, że dziecko tym bardziej poczuje się niespokojne. Oczywiście lepiej, żeby trupów w telewizji nie oglądało, albo innych drastycznych ujęć, o to zadbajmy, ale bądźmy przy dziecku, przytulmy je, uspokajajmy, tłumaczmy na bieżąco, co się dzieje – dodała Zmarzlik.
Informacje o wojnie: jak uspokoić emocje dziecka?
– Na jedno chciałabym zwrócić uwagę. Jeżeli mamy taką sytuację, że na przykład odwozimy dziecko samochodem, to na ten moment, postarajmy się nie włączać radia, bo jeżeli pojawi się jakaś wiadomość, która poruszy dziecko i ono będzie nas bardzo potrzebowało, zacznie płakać, trząść się, mówić “uciekajmy”, to prowadząc samochód nie będziemy w stanie mu pomóc – wskazała.
Zdaniem ekspertki dobrze jest poszukać różnych sposobów na uspokojenie dziecka. – Można nucić z dzieckiem i ćwiczyć przy okazji oddechy. Na jeden wdech, na dwa wydech. Można też ćwiczyć rymowanki, tak żeby dziecko sobie to samo wymyślało, na przykład: “mały kotek wszedł na płotek” i w rytm tej rymowanki dziecko wciąga powietrze i wydycha. To są ćwiczenia relaksacyjne i uspokajające oddech, rytm serca, gdy dziecko musi poradzić sobie z trudnymi emocjami – wyjaśniła terapeutka.
Zaznaczyła, że to oczywiście nie rozwiąże lęku związanego z wojną, ale w jakimś stopniu pomoże uspokoić emocje.
Zmarzlik podkreśliła, że najbardziej uspokaja możliwość „uzewnętrznienia i przeżycia emocji”, a więc rozmowa, najlepiej do wyczerpania wszystkich pytań.
Źródło: Puls Medycyny
Najnowsze komentarze